De Moderator – deel 2

Deel 2  van 3

De Moderator
 
Het idee om zakcentrales te maken, was natuurlijk niet nieuw.
Daar werd als sinds De Grote Oorlog over gepraat.
Iedereen zijn eigen energievoorziening, altijd onder handbereik.
De ultieme vrijheid.
Wetenschappers in het buitenland spraken van pocket power….
 
“Veel te gevaarlijk”, zeiden sommigen.
Elke mobiele reactor zou per definitie een kritieke hoeveelheid straling lekken.
Anderen reageerden laconiek.
‘De overheid zou toch nooit toestaan dat het land werd ingestopt onder een deken van straling?’
 
De lekstraling is echter tot daar aan toe. Iedereen heeft ook een aura, nietwaar?
Het werkelijke probleem zit ’em in de hyperactie.
De kettingreactie die kan optreden als een of meer zakcentrales uit sync zijn.
 
Onze afdeling kreeg zoals gezegd een nieuwe chef, en de schone taak een manier te vinden om hyperactie uit te bannen.
Daarbij, maar dat is in geen memo terug te vinden, wilde Het Atoomschap dat we onderzochten
hoe individuele zakcentrales op afstand uit het power grid verwijderd konden word.
 
Eigenlijk mag ik hier niet over schrijven.
Belachelijk! Ik heb zelfs het woord bedacht.
Het staat al jaren in Van Dale.
Het was mijn idee, maar er zit een patent op.
Dat staat op naam van Het Atoomschap.
Ik heb het ook eigenlijk niet bedácht. Ik stuitte er bij toeval op toen ik met m’n potlood
een massadefect aanwees tussen de splijtstaafjes.
 
Het geratel van de geigerteller daalde naar een hypnotiserend getik, als van een metronoom.
Later ontdekten we dat een rood potlood nog beter werkte.