Deel 2.1 Nieuws
Ik had me beroepen op m’n zwijgrecht.
Eigenlijk had ik helemaal niets gezegd, zelfs niet dat ik me beriep op m’n zwijgrecht.
Geen teken van berouw. Dat doet het slecht in een rechtzaal.
Het heeft zeker meegespeeld bij m’n TBS. Althans, dat zei m’n advocaat.
Hij was me toegewezen door de rechtbank.
Op zich een goede vent.
Maar wat wist hij van verlies?
Z’n mailtje kwam als een verrassing.
Er was mogelijk nieuw bewijs in de zaak. Mijn zaak.
Er had zich een getuige gemeld, dat wil zeggen, iemand die me wellicht een alibi kon verschaffen… meer wilde hij er per mail niet over zeggen.
Ik schudde hem de hand en ging zitten.
Hij haalde een dossier uit z’n aktentas. En daarna nog één.
‘Mogelijk nieuw bewijs’, zei hij bedachtzaam. ‘Een ontlastende verklaring, wellicht.’
Hij legde een printje op tafel, een A4-tje, en draaide het vel naar me toe.
‘Ken je deze vrouw?’
Een vrouw die er ooit begeerlijk uit moet hebben gezien. Grauwe ogen.
Onder in beeld was een naam onleesbaar gemaakt.
Wel stond er een datum. Het leek een kopie van een politie-foto.
Als het haar geboortedag was, moest ze nu 28 zijn.
‘Zou ik haar moeten kennen?’
‘Ze zegt dat je met haar naar bed bent geweest.
‘Echt?’
‘Ze werkte als prostituee in Groningen.’
‘Echt?’
‘Heb je daar ooit prostituees bezocht?’
‘Prostituees? Nooit meer dan een tegelijk.’
‘Maar je herinnert je deze dame niet?’
‘Nee. Het moet erg lang geleden zijn geweest.’
‘Mevrouw zegt van niet. Ze is acht maanden zwanger.
Van jou, zegt ze.’
‘Ze heeft zich vorige week gemeld op mijn kantoor.
Mevrouw is erg goed op de hoogte van je situatie.
Het lijkt erop of ze zich terdege heeft verdiept in je dossier.
Om een lang verhaal kort te maken, ze heeft een aanbod gedaan
dat je wat mij betreft niet kunt afslaan.’
‘Een aanbod?’
‘Ze is bereid te verklaren dat je de hele nacht van de ontploffing bij haar bent geweest.’
‘In ruil voor?’
‘Een verblijfsvergunning. Als je haar kind erkent, en trouwt, kan ze in Nederland blijven.
Je kunt binnen een jaar een scheiding aanvragen.’
‘Ze kan alles verzonnen hebben.’
‘Ja, die mogelijkheid heb ook ik overwogen. Does it matter?’
‘Voor mij wel.’
‘Heb je een tattoo?’
‘Ja, meerdere.’
‘Eentje op je schoudergewricht?’
‘Ja.’
‘Ze heeft me beschreven hoe die er uit ziet.’
‘Oh ja, hoe dan?’
‘Een Chinese kompasroos?’
Hij bladerde in de tweede map, en haalde er een tekening uit, compleet met torso.
‘Geen slechte schets.’
‘Ze heeft kunsten gestudeerd, zegt ze.’
‘Werkte ze in Groningen?’
‘Ze zegt dat ze een kamer huurde in de Vishoek.’
‘Na mijn studie wilde ik een wereldreis maken. Iedereen had het erover. Vrijwel niemand ging.’
‘Carrières trekken nu eenmaal sterker dan de horizon.’
‘Ja. Jij bent niet weggeweest na je afstuderen?’
‘Nee, ik kon gelijk beginnen.’
‘Dat is ook wat waard.’
‘Zeker. En jij?
‘Ik ben gegaan… En ik wilde niet vliegen.’
‘Vliegangst?’
‘Nee, ik vlieg zelf. Vloog… Na driekwart jaar detentie ben je je brevet wel kwijt.’
‘Mag je niet vliegen met een strafblad?’
‘Oh, vast wel, maar je moet wel elk jaar je uren maken.’
‘Oh ja, sorry, logisch.’
‘Ik wilde gewoon zien hoe groot de wereld was.’
En, hoe groot is de wereld?
@Beeldsprekers
De wereld is verbazingwekkend klein!
Iedereen die de moeite neemt, kan rond de wereld reizen.
De wereld is onthutsend klein, een gehucht tussen de sterren.
Maar.... nog kleiner zijn treinen, bussen, vliegtuigen en schepen.
En niet te vergeten: wij mensen.
Uitvliegen zonder brevet
is aan te bevelen.
@Kuifje
Ik kom graag van oude planken en afgedankte huisraad
[een grasmaaimachine doet het altijd goed] een ‘aeroplane’ bouwen bij jou in de tuin.
Vlieg je dan met me mee over het Kanaal voor een High Tea daar?
Maar wel weer op tijd terug voor een calvados bij jou in het dorp….
je leven lijkt me niet saai als je dit kunt schrijven…. 😉
@svara
M’n leven zal zeker niet aan saaiheid ten onder gaan.
[Hoewel het wel weer twee jaar geleden is dat ik dit schreef.]
V-v: we starten bij Cape GrizNez … Jean Pierre weet ervan als we daarna op het dorpsplein landen ;-))
Mooi! Ik kan eind juli komen bouwen. Schikt dat?
Ah, leuk, het verhaal gaat door!
Verroest, jij doet hier af en toe ook nog iets.
Ik dacht dat je alleen nog maar actief was in een andere, ook tot de verbeelding sprekende, hoedanigheid 😉
@Glaswerk
Ja, af en toe… Ik voel me gewoon niet slecht genoeg om te schrijven.. Geen ‘blues’:-)
Bovendien is het te mooi buiten om binnen te zitten…
Maar we zijn de langste dag gepasseerd… Er komt ongetwijfeld weer een hete blog-herfst aan…
Groet.
PS. Ik heb vele hoedanigheden:-)
‘Carrières trekken nu eenmaal sterker dan de horizon’. Nietes.
Erg leuk om je weer te lezen. Ben benieuwd naar het vervolg!
@Sanne
Het vervolg staat vast.
Eigenlijk heb ik daar geen invloed op… Wat is gebeurd is gebeurd.
Zelf ben ik ben erg benieuwd naar het moment dat ik weer ga vertellen..
Maar wat een ellende. Wat moet hij nu kiezen? De gevangenis of een leven slijten met de één of andere zwangere slet?
@Sanne
Kiezen of delen?
Wil je mijn vrouw alsjeblieft geen ‘slet’ noemen?
Gewoon een kwestie van wellevendheid:-)
binnen een jaar scheiden lijkt me sterk om te mogen blijven,
was dat niet minstens drie of zelfs vijf jaar?
@assyke
Ik was toen ook nog geen ervaringsdeskundige, ik wist er niets van,
hoe dit soort dingen geregeld is in verdragen en zo.
Maar het schijnt er mee te maken hebben gehad dat ze ooit al eens getrouwd was geweest met een Fransman.
Maar goed, voor dit soort dingen heb je een advocaat..
Drie jaren, of vijf jaar, zijn wel heel lang.
Zelfs als je gelukkig bent met elkaar….
Groet.
Geen inspiratie meer?
Wel mooi die zinnen onder elkaar.
Een buitenlandse zwangere prostituee die kunsten heeft gestudeerd en een vliegbrevet dat verloopt.
De keus lijkt niet moeilijk.
Het gaat daarbij om een zakelijke afspraak.
De advocaat om je op de valkuilen te wijzen is er al.
Niet de vrouw lijkt me het probleem, maar een kind moet je wel willen.
@Martin
Inspiratie en tijd zijn elkaars spiegelbeeld, in een vijver van creativiteit.
Soms bijten ze naar elkaar.
Je geest speelt een spel met je …
Maar helpt je ook op weg.
Een werkelijk verhaal vergt tijd…..
geen blues, mooi weer, geen verhaal, wel kunst…. het gaat goed met jou 🙂
Ja, het gaat goed met me.
Geen schrijvers-blues.
Geen zin meer om terug te gaan, me te verplaatsen naar de ellende van la femme.
Oh wat een bijzonder verhaal weer!
Hoe verzin je het.
Of nee, je verzint het niet!
gr eva
Wat een kutverhaal !
Ik bedoel dit natuurlijk letterlijk, inhoudsgewijs, ik zou jou en je vrouw nooit zo schaamteloos kunnen beledigen. Je boft wel met je TBS, zelf timmer ik ook beroepsmatig behoorlijk aan de weg.
Tja…
Een kutverhaal!?
Daar ging het nou net niet over…
Aan de weg timmeren? Beroepsmatig nog wel…
Tja…
Succes!
Je duo blog vind ik veel leuker,
grappiger en zo veel minder vermoeiend dan deze.
Je kunt er beter gewoon mee kappen.
@godsklere!
Lees alleen het duo-blog zou ik zeggen:-]
Ik vond jou ook veel leuker, grappiger en veel minder vermoeiend toen je je nog niet laf achter een anoniem [nou ja, techneuten staan voor niets, wist je dat:-??] gravitar verschool.