Onder de zoden – De 2e helft

Onder de zoden – De 1e helft gepubliceerd op 20 juni 2010
 
Onder de zoden – De 2e helft
 
De kist werd door de twee mannen het veld opgedragen.
Ze droegen hem niet op hun schouders, maar zoals je een brancard draagt.
Eigenlijk droegen ze niet eens. Ze reden. Er zaten wielen onder de baar.
 
M’n zweetschoenen knoerpten in het dikke grind. Te nieuw, te krap.
Tussen twee bankjes door liepen we het dorre gras op.
De kuil zag ik pas op het laatste moment. Er lag geen zand naast.
Zou dat op het parkeerterrein liggen?
 
Er stonden honderden afrikaantjes rondom het graf.
Het mechanisme om de kist te laten zakken was uitgevoerd als bloembak.
De kist danste boven het graf. Op koorden die naar de bodem zouden vieren.
Er werd een zwarte kruiwagen met zand voorgereden. Een schep ernaast.
 
“Wilt u nog wat zeggen”, vroeg de ceremoniemeester.
Nee", zei ik.
Hij stond erbij als een scheidsrechter, klaar om af te fluiten.
Uit zijn binnenzak haalde hij een afstandbediening tevoorschijn. Hij drukte op een knop. De enige knop.
 
De kist bewoog, en verdween uit zicht.
Ik deed een stap naar voren. Daar lag ze. Op de bodem van een gat in het gras
 
De man maakte een uitnodigend gebaar in de richting van de kruiwagen.
Ik nam een schep zand en gooide die in het open graf.
Het zand was mul. Het plofte niet op de kist, maar verstoof.
‘Stof zijt gij.’
Ik nam een tweede schep en ging met één voet in het bloemperk staan.
Het zand gleed van de schep als in een zandloper.
Ik boog me voorover om de kegel zand te zien die zich op het hoofdeinde van de kist had gevormd.
 
Toen ik me omdraaide verloor ik m’n evenwicht, zwikkend tussen de afrikaantjes.
Ik werd bij m’n arm gegrepen.
“Bedankt”, zei ik, terwijl ik de begrafenisondernemer zijn schep teruggaf.
 
Ik liep het grindpad af, naar de uitgang.
Bij m’n auto gekomen, zoekend naar de sleutels,
zag ik de witte lijkwagen met hoge snelheid de begraafplaats afrijden.