How I met Helga – Wie ich die Helga entgegnet habe.

Deel 1

Boulevard van Gaasterland, maart 2011.

Ik was die avond moe en teleurgesteld thuisgekomen.
Ik had m’n zware tassen in de zelfgetimmerde kluis onder de trap gezet.
Ik vroeg me af hoe ik m’n veertigste verjaardag dan zou moeten vieren.

Ik had flink gespaard; muntjes voor in de verrekijker op de boulevard.
Heerlijk vond ik het, de horizon afspeuren, urenlang.

Speciaal voor dit doel had ik een vultrechter ontwikkeld.
Die zorgde voor een constante stroom muntjes.
Ongestoord kon ik in de verte turen en mijmeren over wat er zich achter de horizon bevond, zonder dat het luikje in de kijker plotseling dicht zou slaan.
Bij peepshows heb ik daar ook altijd zo’n hekel aan.

Er stond wel eens een gezinnetje buitenlandse toeristen achter me.
Die wilden dan ook uitzien over zee. Steevast -na een muntje of tien- vroeg de moeder of haar kinderen alstublieft ook even mochten kijken.
Ik lichtte dan de trechter van de opening, en draaide me half om.
‘Mevrouw’, zei ik dan, ‘dit apparaat is erg gevaarlijk voor de kinderziel.
Uw kinderen zouden met eigen ogen zien dat de wereld plat is.
Ze zouden verketterd kunnen worden. Zou u dat op uw geweten willen hebben?’
Meestal was dat afdoende.

Toen de eerste vulkaan zich boven het water van de Doggersbank verhief werd het helemaal een drukte van belang op de boulevard. Er werden zelfs kijkers bijgeplaatst.
Je moest je kijker 24/7 bezet houden, anders was er echt geen tussenkomen meer aan.
Dat vrat muntjes natuurlijk, maar mooi was het wel. Een gloeiende horizon geschilderd met lichtgevende menie.

Om kwart voor twaalf reed ik de haveloze badplaats binnen.
Ik gooide de parkeermeter vol kleingeld, en zeulde m’n twee boodschappentassen de boulevard op.
Tot mijn vreugde zag ik dat mijn favoriete kijker vrij was.

Er was echter ook iets vreemds aan de hand.
Naast elke kijker stond een wachthokje, met daarin een marechaussee.
Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat er een bordje aan mijn kijker hing.
De inworp-opening was afgeplakt met staalband.

“Wegens gevaar voor de volksgezondheid gesloten”, stond er.

‘Goedenavond meneer’, zei ik tegen de op wacht staande marechaussee,
‘weet u wat hier aan de hand is?’
Hij salueerde en zei dat de kijkers gesloten waren in verband met gevaar voor de volksgezondheid.
‘Ja, dat lees ik hier net’, zei ik,’ maar wat voor gevaar is dat dan?’
‘Dat weet ik niet meneer’, zei de marechaussee, ‘en dat hoef ik ook niet te weten.
Wat ik wel weet, is dat de overheid de gezondheid van haar burgers hoog in het zadel heeft staan.’
‘Ja, dat zal inderdaad wel’, zei ik, ‘maar ik ben over een paar minuten jarig, en ik wilde mezelf trakteren op een ongestoord uitzicht over zee. Valt er niet wat te regelen, of te ontheffen?’
‘Gefeliciteerd met uw verjaardag meneer, maar ik mag echt geen uitzonderingen maken.
Dat zou de volksgezondheid ernstig in gevaar kunnen brengen.’
Teleurgesteld reed ik naar huis.

Ik had trek in een sigaret.
Ik had nooit gerookt, maar toen het land na de eerste eruptie bedekt was geraakt met een dikke laag smog, dacht ik bij mezelf: “Ach, what the heck”.
Ik stopte een handvol muntjes in m’n broekzak, en liep naar de sigaretten-automaat op de hoek.
Ik stopte twee sigaretten tussen m’n lippen, streek een lucifer af, en nam een diepe, diepe haal.
Terwijl de nicotine zich een weg door m’n lichaam baande, mijn zenuwen streelde, viel m’n oog op de hel verlichte telefooncel aan de overkant van de straat.

Ineens wist ik het. Dát ging ik doen voor m’n verjaardag. Ik ging een 06-nummer bellen.