Ree eet kamperfoelie

Ree eet kamperfoelie
 
De hele dag ben ik het huis niet uitgeweest.
De sneeuw op het erf ligt er onaangetast bij.
 
Het weggetje is waarschijnlijk ook nog maagdelijk wit.
Ik kan het niet zien vanachter m’n bureau, maar er is geen auto of trekker langs geweest vandaag.
 
Uit m’n ooghoek zie ik iets bewegen, naast het schuurtje.
Er staat een ree van de kamperfoelie te eten.
Het blad is nog groen.
 
Ik laat me van m’n stoel glijden,
en tijger achter de bank langs naar de toonbankkast waar m’n camera ligt.
 
Ik gluur boven de kussens uit en maak een foto.
Ze geeft me het nakijken. Ik zie haar witte kontje achter de schuur verdwijnen.
 
Zachtjes haal ik de voordeur van het nachtslot.
Ze staat tussen de frambozenstuiken. Ik maak een foto.
Het zijn herstframbozen… in oktober droegen ze nog vrucht.
De bladeren zijn nog niet geheel verdord, maar van een verlept soort groen.
 
Ik maak een foto. Ze hoort me niet. Ze lijkt verdoofd.
Op m’n tenen schuifel ik dichterbij. Twee meter. Dit is niet gezond.
De camera hapert, de batterijen zijn te koud.
 
Ze ziet me, of hoort me, of ruikt me.
Ze probeert zich om te draaien en weg te springen, maar haar poten begeven het.
Haar achterlijf sleept over de bevroren grond. Ze krabbelt op.
Zwikkend op haar poten verdwijnt ze in de richting van de houtwal. Rennen kan je het niet noemen.
Wat een verschil met de laatste keer dat ik haar zag.
Ze stond op een meter afstand van m’n hoofdkussen. Ik werd wakker van het raspende geluid van begraasd gras. Toen ik het licht aanknipte, verdween ze als een schicht in de nacht.
 
Ik bel de boswachter.
Het is bekend. Er ligt al twee weken sneeuw. Ze zijn uitgeput.
Onder de sneeuw ligt een korstje ijs.
Er wordt niet bijgevoederd.
 
Als ik haar weer zie,
en ze kan echt niet meer lopen,
komt hij langs.